پادکست شازده کوچولو به فرانسه با ترجمه – فصل هشتم

فصل هشتم از کتاب شازده کوچولو به همراه فایل صوتی به زبان فرانسه و متن اصلی و ترجمه محمد قاضی

CHAPITRE VIII

J’appris bien vite à mieux connaître cette fleur. Il y avait toujours eu, sur la planète du petit prince, des fleurs très simples, ornées d’un seul rang de pétales, et qui ne tenaient point de place, et qui ne dérangeaient personne. Elles apparaissaient un matin dans l’herbe, et puis elles s’éteignaient le soir. Mais celle-là avait germé un jour, d’une graine apportée d’on ne sait où, et le petit prince avait surveillé de très près cette brindille qui ne ressemblait pas aux autres brindilles. Ça pouvait être un nouveau genre de baobab. Mais l’arbuste cessa vite de croître, et commença de préparer une fleur. Le petit prince, qui assistait à l’installation d’un bouton énorme, sentait bien qu’il en sortirait une apparition miraculeuse, mais la fleur n’en finissait pas de se préparer à être belle, à l’abri de sa chambre verte. Elle choisissait avec soin ses couleurs. Elle s’habillait lentement, elle ajustait un à un ses pétales. Elle ne voulait pas sortir toute fripée comme les coquelicots. Elle ne voulait apparaître que dans le plein rayonnement de sa beauté. Eh! oui. Elle était très coquette! Sa toilette mystérieuse avait donc duré des jours et des jours. Et puis voici qu’un matin, justement à l’heure du lever du soleil, elle s’était montrée.

Et elle, qui avait travaillé avec tant de précision, dit en bâillant:

-Ah! Je me réveille à peine…Je vous demande pardon…Je suis encore toute décoiffée…

Le petit prince, alors, ne put contenir son admiration:

-Que vous êtes belle!

-N’est-ce pas, répondit doucement la fleur. Et je suis née en même temps que le soleil…

Le petit prince devina bien qu’elle n’était pas trop modeste, mais elle était si émouvante!

-C’est l’heure, je crois, du petit déjeuner, avait-elle bientôt ajouté, auriez-vous la bonté de penser à moi…

Et le petit prince, tout confus, ayant été chercher un arrosoir d’eau fraîche, avait servi la fleur.

Ainsi l’avait-elle bien vite tourmenté par sa vanité un peu ombrageuse. Un jour, par exemple, parlant de ses quatre épines, elle avait dit au petit prince:

-Ils peuvent venir, les tigres, avec leurs griffes!

-Il n’y a pas de tigres sur ma planète, avait objecté le petit prince, et puis les tigres ne mangent pas l’herbe.

-Je ne suis pas une herbe, avait doucement répondu la fleur.

-Pardonnez-moi…

-Je ne crains rien des tigres, mais j’ai horreur des courants d’air. Vous n’auriez pas un paravent?

“Horreur des courants d’air…ce n’est pas de chance, pour une plante, avait remarqué le petit prince. Cette fleur est bien compliquée…”

-Le soir vous me mettrez sous un globe. Il fait très froid chez vous. C’est mal installé. Là d’ou je viens…

Mais elle s’était interrompue. Elle était venue sous forme de graine. Elle n’avait rien pu connaître des autres mondes. Humiliée de s’être laissé surprendre à préparer un mensonge aussi naïf, elle avait toussé deux ou trois fois, pour mettre le petit prince dans son tort:

-Ce paravent?…

-J’allais le chercher mais vous me parliez!

Alors elle avait forcé sa toux pour lui infliger quand même des remords.

Ainsi le petit prince, malgré la bonne volonté de son amour, avait vite douté d’elle. Il avait pris au sérieux des mots sans importance, et il est devenu très malheureux.

“J’aurais dû ne pas l’écouter, me confia-t-il un jour, il ne faut jamais écouter les fleurs. Il faut les regarder et les respirer. La mienne embaumait ma planète, mais je ne savais pas m’en réjouir. Cette histoire de griffes, qui m’avait tellement agacé, eût dû m’attendrir…”

Il me confia encore:

“Je n’ai alors rien su comprendre! J’aurais dû la juger sur les actes et non sur les mots. Elle m’embaumait et m’éclairait. Je n’aurais jamais dû m’enfuir! J’aurais dû deviner sa tendresse derrière ses pauvres ruses. Les fleurs sont si contradictoires! Mais j’étais trop jeune pour savoir l’aimer.”

فصل هشتم

خيلي زود راهش را پيدا كردم كه آن گل را بهتر بشناسم. در سياره شازده كوچولو هميشه گلهاي خيلي ساده اي بودند كه تنها يك صف گلبرگ داشته، جايي را نمی گرفته و مزاحم كسي نبوده اند. اين گلها صبح لاي علفها سبز مي شده و شب هنگام مي پژمرده اند. اما گل او يك روز از دانه اي روييده بود كه معلوم نشد از كجا آورده بودند، و شازده كوچولو از آن نهال لطيف كه به هيچيك از نهال هاي ديگر شبيه نبود، با دلسوز ي تمام مواظبت كرده بود. بعيد نبود كه آن نهال نوع جديد ي از بائوباب باشد. اما نهال زود از رشد و نمو بازماند و كم كم يك غنچه داد. شازده كوچولو كه خود شاهد سربرزدن غنچه بزرگي بود، خوب احساس مي كرد كه چيزي معجزه آسا از آن بيرون خواهد آمد. ليكن كار خودآرايي گل در حجره سبزرنگش به اين زوديها تمام نمي شد. رنگهاي خود را به دقت انتخاب مي كرد، به كندي لباس مي پوشيد و گلبرگهايش را يك يك به خود مي بست . نمي خواست مثل شقايق با برگهاي شل و افتاده بشكفد، نمي خواست جز در اوج جمال جلوه كند. واي… كه چه گل عشوه گري بود! باري، آرايش اسرارآميز او روزها و روزها طول كشيده بود، تا آخر يك روز صبح، درست به هنگام دميدن خورشيد، خودنمايي كرده بود.

و تازه با آن همه دقت كه در كار آرايش خود به خرج داده بود، خميازه اي كشيده و گفته بود:

– آه! من هنوز خواب آلوده ام… از شما عذر مي خواهم… گيسوانم چقدر آشفته است…

آن وقت شازده كوچولو نتوانسته بود از تعجب و تحسين خودداري كند:

– تو چه زيبايي!

گل به نرمي گفته بود:

– مگر نيستم؟! آخر من هم با خورشيد در يك دم شكفته ام…

شازده كوچولو پي برده بود كه اين گل آنقدرها هم فروتن نيست، ولي خيلي تأثر انگيز است!

گل به سخن خود افزوده بود:

– گويا هنگام صرف صبحانه است. لطفا فكري هم به حال من بكنيد…

و شازده كوچولو با خجلت تمام رفته، يك آب پاش آب خنك پيدا كرده و به گل داده بود.

بدين گونه، گل خيلي زود با خودپسندي آلوده به بدگماني خود او را آزرده بود. مثلا يك روز ضمن صحبت از چهار خار خود به شازده كوچولو گفته بود:

– نكند ببرهاي تيزچنگال بيايند!

شازده كوچولو اعتراض كرده و گفته بود:

– در سيارة من ببر وجود ندارد، و تازه ببر هم علف نمي خورد.

گل به نرمي جواب داده بود:

– من كه علف نيستم.

– ببخشيد…

– من از ببر هيچ نمي ترسم. ولي از نسيم وحشت مي كنم. شما تجير نداريد؟

شازده كوچولو در دل گفته بود:

– وحشت از نسيم يعني چه… مگر نسيم به گياهان چه مي كند؟ اين گل چه مرموز است!

– شب مرا زير حباب بلورين بگذاريد. در خانه شما هوا خيلي سرد است. اينجا موقعيت خوبي ندارد. آنجا كه من بودم…

ولي گل حرف خودش را خورده بود. آخر او از اول به صورت دانه آمده و مجال نيافته بود كه دنياهاي ديگري را بشناسد. شرمسار از اينكه براي بافتن دروغي به اين آشكاري مشتش باز شده است، دوسه بار سرفه كرده بود تا شازده كوچولو را متوجه تقصيرش كند:

– پس تجير چه شد؟

– داشتم مي رفتم تجير بياورم ولي شما مرا به حرف گرفتيد!

آن وقت گل براي آنكه باز هم او را ملامت كرده باشد ، بر شدت سرفه خود افزوده بود.

بدين ترتيب شازده كوچولو با وجود صفا يي كه در عشق خود داشت، زود به گلش بدگمان شده بود. طفلك حرفهاي سرسري او را جدي گرفته و پاك بيچاره شده بود.

يك روز كه با من درد دل مي كرد گفت» : من نمي بايست به حرفها ي او گوش بد هم.  هرگز نبايد به حرف گلها گوش داد. فقط بايد نگاهش كرد و بوييدشان. گل من سيارة ما را معطر مي كرد، اما من نمي دانستم چگونه از او لذت ببرم. آن داستان ببر تيز چنگال كه آنقدر آزرده خاطرم كرده بود، مي بايست مرا به رقت آورده باشد«…

بار ديگر با من درد دل كرد كه:

– من آن وقتها هيچ نمي توانستم بفهمم… مي بايست در بارة او از روي كردارش قضاوت كنم نه از روي گفتارش. او دماغ مرا معطر مي كرد و به دلم روشني مي بخشيد .من هرگز نمي بايست از او بگريزم! مي بايست از وراي حيله گري هاي ناشي از ضعف او پي به مهر و عاطفه اش ببرم. وه، كه چه ضد و نقيضند اين گلها! ولي من بسيار خام تر از آن بودم كه بدانم چگونه بايد دوستش بدارم.