پادکست شازده کوچولو به فرانسه با ترجمه – فصل دو

فصل دوم از کتاب شازده کوچولو به همراه فایل صوتی به زبان فرانسه و متن اصلی و ترجمه محمد قاضی

CHAPITRE II

J’ai ainsi vécu seul, sans personne avec qui parler véritablement, jusqu’à une panne dans le désert du Sahara, il y a six ans. Quelque chose s’était cassé dans mon moteur, Et comme je n’avais avec moi ni mécanicien, ni passagers, je me préparai à essayer de réussir, tout seul, une réparation difficile. C’était pour moi une question de vie ou de mort. J’avais à peine de l’eau à boire pour huit jours.

Le premier soir je me suis donc endormi sur le sable à mille milles de toute terre habitée. J’étais bien plus isolé qu’un naufragé sur un radeau au milieu de l’océan. Alors vous imaginez ma surprise, au lever du jour,  quand une drôle de petite voix m’a réveillé. Elle disait:

-S’il vous plaît…dessine-moi un mouton!

-Hein!

-Dessine-moi un mouton…

J’ai sauté sur mes pieds comme si j’avais été frappé par la foudre. J’ai bien frotté mes yeux. J’ai bien regardé. Et j’ai vu un petit bonhomme tout à fait extraordinaire qui me considérait gravement. Voilà le meilleur portrait que, plus tard, j’ai réussi à faire de lui. Mais mon dessin, bien sûr, est beaucoup moins ravissant que le modèle. Ce n’est pas de ma faute. J’avais été découragé dans ma carrière de peintre par les grandes personnes, à l’age de six ans, et je n’avais rien appris à dessiner, sauf les boas fermés et les boas ouverts.

Je regardai donc cette apparition avec des yeux tout ronds d’étonnement. N’oubliez pas que je me trouvais à mille milles de toute région habitée. Or mon petit bonhomme ne me semblait ni égaré, ni mort de fatigue, ni mort de faim, ni mort de soif, ni mort de peur. Il n’avait en rien l’apparence d’un enfant perdu au milieu du désert, à mille milles de toute région habitée. Quand je réussis enfin de parler, je lui dis:

-Mais qu’est-ce que tu fais là?

Et il me répéta alors, tout doucement, comme une chose très sérieuse:

-S’il vous plaît…dessine-moi un mouton…

Quand le mystère est trop impressionnant, on n’ose pas désobéir. Aussi absurde que cela me semblât à mille milles de tous les endroits habités et en danger de mort, je sortis de ma poche une feuille de papier et un stylographe. Mais je me rappelai alors que j’avais surtout étudié la géographie, l’histoire, le calcul et la grammaire et je dis au petit bonhomme (avec un peu de mauvaise humeur) que je ne savais pas dessiner. Il me répondit:

-Ça ne fait rien. Dessine-moi un mouton.

Comme je n’avais jamais dessiné un mouton je refis, pour lui, un des deux seuls dessins dont j’étais capable. Celui du boa fermé. Et je fus stupéfait d’entendre le petit bonhomme me répondre:

-Non! Non! Je ne veux pas d’un éléphant dans un boa. Un boa c’est très dangereux, et un éléphant c’est très encombrant. Chez moi c’est tout petit. J’ai besoin d’un mouton. Dessine-moi un mouton.

Alors j’ai dessiné.

Il regarda attentivement, puis:

-Non! Celui-là est déjà très malade. Fais-en un autre.

Je dessinai:

Mon ami sourit gentiment, avec indulgence:

-Tu vois bien…ce n’est pas un mouton, c’est un bélier. Il a des cornes…

Je refis donc encore mon dessin: Mais il fut refusé, comme les précédents:

-Celui-là est trop vieux. Je veux un mouton qui vive longtemps.

Alors, faute de patience, comme j’avais hâte de commencer le démontage de mon moteur, je griffonnai ce dessin-ci.

Et je lançai:

-Ça c’est la caisse. Le mouton que tu veux est dedans.

Mais je fus bien surpris de voir s’illuminer le visage de mon jeune juge:

-C’est tout à fait comme ça que je le voulais! Crois-tu qu’il faille beaucoup d’herbe à ce mouton?

-Pourquoi?

-Parce que chez moi c’est tout petit…

-Ça suffira sûrement. Je t’ai donné un tout petit mouton.

Il pencha la tête vers le dessin:

-Pas si petit que ça…Tiens! Il s’est endormi…

Et c’est ainsi que je fis la connaissance du petit prince.

فصل دو

به اين ترتيب، من تنها و بي آنكه كسي را داشته باشم كه حرف حسابي با او بزنم زندگي كردم، تا شش سال پيش كه در صحراي آفريقا هواپيمايم خراب شد. ي ي از اسبابهاي موتور هواپيما شكسته بود، و چون من نه مكانيسين همراه داشتم و نه مسافر، آماده شدم تا مگر بتوانم به تنهايي از عهده اين تعمير دشوار برآيم. اين خود براي من مسئله مرگ و زندگي بود. به زحمت آب خوردن براي هشت روز داشتم.

باري، شب اول روي شنها و در فاصله هزار ميلي آباديها خوابيدم. تنهاتر از غريقي بودم كه در اقيانوس بر تخته پاره اي مانده باشد. لابد تعجب مرا حدس مي زنيد وقتي در طلوع صبح صداي عجيب و بچه گانه اي مرا از خواب بيدار كرد.

صدا مي گفت:

– بي زحمت يك گوسفند براي من بكش!

– چي؟

– يك گوسفند برايم بكش…

من مثل آدمهاي برق زده از جا جستم. خوب چشمهايم را ماليدم و به دقت نگاه كردم. چشمم به آدمك خارق العاده اي افتاد كه با وقار تمام مرا تماشا مي كرد . اينك بهترين تصويري كه من بعدها توانستم از او بكشم. اما تصوير من حتما به زيبايي اصل نيست. تقصير هم ندارم. چون آدم بزرگها مرا در شش سالگي از كار نقاشي دلسرد كرده بودند و من بجز كشيدن شكل مار بوآي باز و مار بوآي بسته نقاشي ديگري نياموخته بودم.

باري، من با چشماني گردشده از تعجب به اين شبح نگاه كردم. فراموش نكنيد كه من در جايي بودم هزار ميل دور از هرچه آبادي بود. به نظرم هم نمي آمد كه اين آدمك كوچولو راه گم كرده، يا از خستگي يا گرسنگي يا تشنگي يا ترس از پا افتاده باشد. به ظاهر نيز به بچه اي كه در دل صحرا، در هزار ميل دور از آباديها گم شده باشد، هيچ شباهت نداشت.

آخر وقتي توانستم حرف بزنم، به او گفتم:

– هي… تو اينجا چه مي كني؟

و او خيلي آرام و مثل اينكه يك حرف بسيار جدي مي زند تكرار كرد:

– بي زحمت… يك گوسفند براي من بكش…

وقتي معمايي در آدم زياد اثر بكند، جرات نافرماني نمي ماند. گرچه اين برخورد در هزار ميل فاصله از آباديها و با بودن خطر مرگ در نظرم بي معني جلوه كرد، يك ورق كاغذ و يك خودنويس از جيبم درآوردم. اما در همان دم يادم آمد كه من بيشتر جغرافيا و تاريخ و حساب و دستور خوانده ام، اين بود كه با اندك ترش رويي به آدمك گفتم من نقاشي بلد نيستم. او جواب داد:

– عيب ندارد، يك گوسفند براي من بكش.

من چون هيچوقت شكل گوسفند نكشيده بودم، يكي از آن دو تصوير را كه بلد بودم، يعني مار بوآي بسته را براي او كشيدم و متعجب شدم وقتي شنيدم آدمك در جواب گفت:

– نه، نه! من فيل در شكم مار بوآ نم ي خواهم . مار بوآ بسيار خطرناك و فيل بسيار دست وپاگير است. خانه من هم خيلي كوچك است. من گوسفند مي خواهم . برا ي من گوسفند بكش.

آن وقت من گوسفند كشيدم.

او به دقت نگاه كرد و گفت:

– نه! اين خيلي بيحال است. يكي ديگر بكش.

من باز كشيدم.

دوست من لبخند شيريني زد و به مهرباني گفت:

– تو كه مي بيني… اين گوسفند نيست، قوچ است. شاخ دارد…

من يكي ديگر كشيدم ، اما آن هم مثل شكلهاي قبلي رد شد:

– اين يكي خيلي پير است. من گوسفندي مي خواهم كه زياد عمر كند.

آن وقت با بيحوصلگي و با عجله اي كه برا ي شروع به كار پياده كردن موتور هواپيما داشتم، اين شكل را سرسري كشيدم و گفتم:

– اين صندوق است و گوسفندي كه تو مي خواهي، توي آن است.

و بسيار متعجب كردم وقتي ديدم چهره داور كوچولوي من روشن شد:

– آها! اين درست همان است كه من مي خواستم. فكر مي كني كه برا ي اين گوسفند زياد علف لازم باشد؟

– چطور مگر؟

– آخر خانه من خيلي كوچك است…

– البته كافي خواهد بود. گوسفندي كه من به تو داده ام، خيلي كوچك است…

او سرش را به طرف تصوير خم كرد و گفت:

– آنقدرها هم كوچك نيست… عجب! خوابش برده است…

و چنين بود كه من با شازده كوچولو آشنا شدم.