پادکست شازده کوچولو به فرانسه با ترجمه – فصل هفتم

فصل هفتم از کتاب شازده کوچولو به همراه فایل صوتی به زبان فرانسه و متن اصلی و ترجمه محمد قاضی

CHAPITRE VII

Le cinquième jour, toujours grâce au mouton, ce secret de la vie du petit prince me fut révélé. Il me demanda avec brusquerie, sans préambule, comme le fruit d’un problème longtemps médité en silence:

-Un mouton, s’il mange les arbustes, il mange aussi les fleurs?

-Un mouton mange tout ce qu’il rencontre.

-Même les fleurs qui ont des épines?

-Oui. Même les fleurs qui ont des épines.

-Alors les épines, à quoi servent-elles?

Je ne le savais pas. J’étais alors très occupé à essayer de dévisser un boulon trop serré de mon moteur. J’étais très soucieux car ma panne commençait de m’apparaître comme très grave, et l’eau à boire qui s’épuisait me faisait craindre le pire.

-Les épines, à quoi servent-elles?

Le petit prince ne renonçait jamais à une question, une fois qu’il l’avait posée. J’étais irrité par mon boulon et je répondis n’importe quoi:

-Les épines, ça ne sert à rien, c’est de la pure méchanceté de la part des fleurs!

-Oh!

Mais après un silence il me lança, avec une sorte de rancune:

-Je ne te crois pas! les fleurs sont faibles. Elles sont naïves. Elles se rassurent comme elles peuvent. Elles se croient terribles avec leurs épines…

Je ne répondis rien. A cet instant-là je me disais: “Si ce boulon résiste encore, je le ferai sauter d’un coup de marteau.” Le petit prince dérangea de nouveau mes réflexions:

-Et tu crois, toi, que les fleurs…

-Mais non! Mais non! Je ne crois rien! J’ai répondu n’importe quoi. Je m’occupe, moi, des choses sérieuses!

Il me regarda stupéfiait.

-De choses sérieuses!

Il me voyait, mon marteau à la main, et les doigts noirs de cambouis, penché sur un objet qui lui semblait très laid.

-Tu parles comme les grandes personnes!

Ça me fit un peu honte. Mais, impitoyable, il ajouta:

-Tu confonds tout…tu mélanges tout!

Il était vraiment très irrité. Il secouait au vent des cheveux tout dorés:

-Je connais une planète où il y a un Monsieur cramoisi. Il n’a jamais respiré une fleur. Il n’a jamais regardé une étoile. Il n’a jamais aimé personne. Il n’a jamais rien fait d’autre que des additions. Et toute la journée il répète comme toi: “Je suis un homme sérieux! Je suis un homme sérieux!” et ça le fait gonfler d’orgueil. Mais ce n’est pas un homme, c’est un champignon!

-Un quoi?

-Un champignon!

Le petit prince était maintenant tout pâle de colère.

-Il y a des millions d’années que les fleurs fabriquent des épines. Il y a des millions d’années que les moutons mangent quand même les fleurs. Et ce n’est pas sérieux de chercher à comprendre pourquoi elles se donnent tant de mal pour se fabriquer des épines qui ne servent jamais à rien? Ce n’est pas important la guerre des moutons et des fleurs? Ce n’est pas sérieux et plus important que les additions d’un gros Monsieur rouge? Et si je connais, moi, une fleur unique au monde, qui n’existe nulle part, sauf dans ma planète, et qu’un petit mouton peut anéantir d’un seul coup, comme ça, un matin, sans se rendre compte de ce qu’il fait, ce n’est pas important ça?

Il rougit, puis reprit:

-Si quelqu’un aime une fleur qui n’existe qu’à un exemplaire dans les millions d’étoiles, ça suffit pour qu’il soit heureux quand il les regarde. Il se dit: “Ma fleur est là quelque part…” Mais si le mouton mange la fleur, c’est pour lui comme si, brusquement, toutes les étoiles s’éteignaient! Et ce n’est pas important ça!

Il ne put rien dire de plus. Il éclata brusquement en sanglots. La nuit était tombée. J’avais lâché mes outils. Je me moquais bien de mon marteau, de mon boulon, de la soif et de la mort. Il y avait sur une étoile, une planète, la mienne, la Terre, un petit prince à consoler! Je le pris dans les bras. Je le berçai. Je lui disais: “La fleur que tu aimes n’est pas en danger…Je lui dessinerai une muselière, à ton mouton…Je te dessinerai une armure pour ta fleur…Je…” Je ne savais pas trop quoi dire. Je me sentais très maladroit. Je ne savais comment l’atteindre, où le rejoindre…C’est tellement mystérieux, le pays des larmes.

فصل هفتم

روز پنجم باز به سبب گوسفند ، راز ديگري از زندگي شازده كوچولو بر من آشكار شد. آن روز ناگهان و بي مقدمه، به عنوان نتيجه مسئله اي كه مدتهاست در سكوت راجع به آن فكر كرده باشد ، از من پرسيد:

– گوسفندي كه نهال درختان را بخورد، گلها را هم مي خورد؟

– گوسفند هر چه گيرش بيايد مي خورد.

– حتي گلهايي را كه خار دارند؟

– بلي، حتي گلهايي را كه خار دارند.

– پس خار به چه درد مي خورد؟

من چه مي دانستم. در آن موقع سخت سرگرم بازكردن يكي از پيچ هاي بسيار سفت موتور خود بودم. اوقاتم خيلي تلخ بود چون كم كم بر من معلوم مي شد كه خرابي هواپيما شديد است، و مي ترسيدم با تمام شدن آب آشاميدني، وضعم بدتر از بد بشود.

– نگفتي خار به چه درد مي خورد؟

شازده كوچولو وقتي چيزي مي پرسيد، ديگر دست بردار نبود. اوقات من هم از دست آن پيچ لعنتي تلخ بود، به همين جهت جواب سربالا دادم و گفتم:

– خار به هيچ دردي نمي خورد. فقط نشانه بدجنسي گلها است.

ولي پس از يك لحظه سكوت با بغض خاصي گفت:

– من حرف تو را باور نمي كنم! گلها ضعيفند ، ساده دلند، و هر طور هست قوت قلبي براي خود دست وپا مي كنند. خيال مي كنند كه با آن خارها ترسناك مي شوند…

من هيچ جواب ندادم. در آن لحظه با خودم مي گفتم» : اگر اين پيچ باز مقاومت كند، به ضرب چكش مي پرانمش«.شازده كوچولو بار ديگر افكار مرا بهم ريخت:

– پس تو خيال مي كني كه گلها…

– نه والله، نه! هيچ خيالي نمي كنم. همينطوري يك چيزي گفتم. آخر من كارهاي جدي تري دارم.

هاج و واج به من نگاه كرد:

– كارهاي جدي!

او مرا چكش به دست و با انگشتان آلوده به روغن و چربي مي ديد كه رو ي چيز ي كه در نظرش بسيار زشت بود، خم شده بودم.

– تو هم مثل آدم بزرگها حرف مي زني ها!

من از اين سرزنش كمي خجل شدم ولي او بيرحمانه ادامه داد:

– تو همه را عوضي مي گيري… همه چيز را با هم قاطي مي كني!

و به راستي كه او بسيار خشمگين بود. موهاي طلايي رنگش را به دم باد داده بود.

_من سياره اي را مي شناسم كه در آن مرد ي سرخ چهره هست. اين مرد هرگز گل نبوييده، هرگز به ستاره اي نگاه نكرده، هرگز كسي را دوست نداشته و هرگز كار ي به جز جمع كردن، انجام نداده است. هر روز تمام مدت مثل تو پشت سر هم تكرار مي كند كه :« من يك مرد جدي هستم! يك مرد جدي«! و از غرور و نخوت باد به دماغ مي اندازد. ولي  آخر او آدم نيست. قارچ است!

– چي!

– قارچ!

اكنون رنگ شازده كوچولو از شدت خشم پريده بود:

– ميليونها سال است كه گلها خار مي سازند و با اين حال ميليونها سال است كه گوسفندها گلها را مي خورند. حال، آيا تلاش در فهم اين موضوع كه چرا گلها اين همه زحمت براي ساختن خارهايي مي كشند كه هيچوقت به دردي نمي خورند، جدي نيست؟ آيا جنگ گوسفندها و گلها مهم نيست؟ آيا اين كار از جمع زدن يك آقاي سرخ چهره مهم تر و جدي تر نيست؟ و اگر من گلي را بشناسم كه در دنيا طاق باشد و بجز در سيارة من، در هيچ كجاي دنيا يافت نشود و آن وقت گوسفندي بتواند بي آنكه بفهمد چه مي كند، يك روز صبح با يك گاز نفله اش كند، اين مهم نيست؟

سرخ شد و باز گفت:

– اگر كسي گلي را دوست داشته باشد كه در ميليونها ستاره فقط يكي از آن پيدا شود همين كافي است كه وقتي به آن ستاره ها نگاه مي كند ، خوشبخت باشد. چنين كس با خود مي گويد» : گل من در يكي از اين ستاره ها است«… ولي اگر گوسفند گل را بخورد برا ي  آن كس در حكم اين است كه تمام ستاره ها يكدفعه خاموش شده باشند. خوب، اين مهم نيست؟

و بيش از اين نتوانست حرف بزند. بي اختيار زد زير گريه. شب شده بود. من افزارها ي خود را ول كرده بودم. ديگر چكش و پيچ و مهره و تشنگي و حتي مرگ را به مسخره مي گرفتم. در يكي از ستارگان، در يك سياره، در سيارة من يعني زمين، شازده كوچولويي بود كه نياز به دلجويي داشت! من او را در آغوش گرفتم و تاب دادم. به او مي گفتم :« گلي كه تو دوستش داري در خطر نيست… من براي گوسفند تو پوزه بندي خواهم كشيد…  براي گلت هم يك وسيله دفاعي مي كشم… من «… ديگر نمي دانستم چه مي گويم. احساس  مي كردم كه خيلي ناشي هستم. نمي دانستم چطور دوباره دلش را به دست بياورم و در كجا

به او برسم… وه كه چه اسرارآميز است دنياي اشك!