پادکست شازده کوچولو به فرانسه با ترجمه – فصل سه

فصل سوم از کتاب شازده کوچولو به همراه فایل صوتی به زبان فرانسه و متن اصلی و ترجمه محمد قاضی

CHAPITRE III

Il me fallut longtemps pour comprendre d’où il venait. Le petit prince, qui me posait beaucoup de questions, ne semblait jamais entendre les miennes. Ce sont des mots prononcés par hasard qui, peu à peu, m’ont tout révélé. Ainsi, quand il aperçu pour la première fois mon avion (je ne dessinerai pas mon avion, c’est un dessin beaucoup trop compliqué pour moi) il me demanda:

-Qu’est ce que c’est que cette chose-là?

-Ce n’est pas une chose. Ça vole. C’est un avion. C’est mon avion.

Et j’étais fier de lui apprendre que je volais. Alors il s’écria:

-Comment! tu es tombé du ciel!

-Oui, fis-je modestement.

-Ah! ça c’est drôle…

Et le petit prince eut un très joli éclat de rire qui m’irrita beaucoup. Je désire que l’on prenne mes malheurs au sérieux. Puis il ajouta:

-Alors, toi aussi tu viens du ciel! De quelle planète es-tu?

J’entrevis aussitôt une lueur, dans le mystère de sa présence, et j’interrogeai brusquement:

-Tu viens donc d’une autre planète?

Mais il ne me répondit pas. Il hochait la tête doucement tout en regardant mon avion:

-C’est vrai que, là-dessus, tu ne peux pas venir de bien loin…

Et il s’enfonça dans une rêverie qui dura longtemps. Puis, sortant mon mouton de sa poche, il se plongea dans la contemplation de son trésor.

Vous imaginez combien j’avais pu être intrigué par cette demi-confidence sur “les autres planètes”. Je m’efforçai donc d’en savoir plus long:

-D’où viens-tu mon petit bonhomme? Où est-ce “chez toi”? Où veux-tu emporter mon mouton?

Il me répondit après un silence méditatif:

-Ce qui est bien, avec la caisse que tu m’as donnée, c’est que, la nuit, ça lui servira de maison.

-Bien sûr. Et si tu es gentil, je te donnerai aussi une corde pour l’attacher pendant le jour. Et un piquet.

La proposition parut choquer le petit prince:

-L’attacher? Quelle drôle d’idée!

-Mais si tu ne l’attaches pas, il ira n’importe où, et il se perdra…

Et mon ami eut un nouvel éclat de rire:

-Mais où veux-tu qu’il aille!

-N’importe où. Droit devant lui…

Alors le petit prince remarqua gravement:

-Ça ne fait rien, c’est tellement petit, chez moi!

Et, avec un peu de mélancolie, peut-être, il ajouta:

-Droit devant soi on ne peut pas aller bien loin…

فصل سوم

مدتها طول كشيد تا فهميدم كه او از كجا آمده است. شازده كوچولو كه از من زياد چيز مي پرسيد، خودش مثل اينكه هيچوقت پرسشهاي مرا نمي شنيد. فقط از كلماتي كه جسته گريخته از دهانش مي پريد، كم كم همه چيز بر من آشكار شد. باري همينكه او اول بار هواپيماي مرا ديد (من اينجا شكل هواپيماي خود را نمي كشم، چون كشيدن آن برا ي من بسيار دشوار است) پرسيد:

– اين ديگر چه جور چيزي است؟

– اين چيز نيست، هواپيما است. پرواز مي كند. هواپيماي من است.

و از اينكه به او گفتم پرواز مي كنم به خود باليدم. آن وقت او داد زد:

– چطور؟ تو از آسمان افتاده اي؟

با فروتني گفتم: آره.

– آه! اين ديگر مضحك است…

و شازده كوچولو با چنان قهقه جانانه اي خنديد كه مرا سخت عصباني كرد. آخر من دلم مي خواهد همه بدبختي هاي مرا جدي بگيرند. بعد، به گفته افزود:

– خوب، پس تو هم از آسمان آمده اي! تو مال كدام ستاره اي؟

بلافاصله نوري از راز پيدا شدن او به دلم تابيد و ناگهان پرسيدم:

– پس تو از ستاره ديگري آمده اي؟

اما او جواب نداد، و همان طور كه به هواپيماي من نگاه مي كرد سرش را آهسته تكان مي داد:

– راستش تو با اين وسيله نبايد از راه دوري آمده باشي…

و بعد به رويايي فرو رفت كه مدتها طول كشيد. سپس گوسفند مرا از جيبش بيرون آورد و غرق تماشاي آن گنجينه شد.

لابد حدس مي زنيد كه وقتي با شنيدن عبارت« ستاره ديگر » نيمي از راز او بر من فاش  شد چقدر كنجكاوتر شدم. اين بود كه سعي كردم بيشتر چيز بفهمم و گفتم:

– تو، آدمك كوچولوي من، آخر از كجا مي آيي؟ منزلت كجاست و گوسفند مرا كجا مي خواهي ببري؟

او پس از سكوتي تفكرآميز جواب داد:

– خوبي صندوقي كه تو به من داده اي در اين است كه شبها براي او لانه مي شود.

– البته. و اگر تو بچه خوبي باشي طنابي هم به تو مي دهم كه روزها او را ببند ي، و يك گلميخ مي دهم.

مثل اينكه پيشنهاد من به شازده كوچولو برخورد، چون گفت:

– ببندمش؟ چه فكر عجيبي!

– ولي اگر او را نبندي سر مي گذارد و مي رود و گم مي شود…

دوست من باز خنده بلندي سرداد و گفت: مگر كجا مي رود؟

– هر جا كه شد. راست خودش را مي گيرد و مي رود.

آن وقت شازده كوچولو به لحني جدي گفت:

– عيب ندارد. خانه من خيلي كوچك است!

و مثل اينكه قدري افسرده باشد به گفته افزود:

– آدم اگر راست خودش را بگيرد و برود نمي تواند زياد دور برود…